سنگ رسوبی به سنگی گفته می‌شود که

بر اثر ته‌نشین شدن مواد موجود آب به وجود می‌آید.

رودها مقدار زیادی مواد را با خود به دریاها و دریاچه ها می‌برند.

این مواد به دلیل سنگینی به ته دریا می‌روند.

روی هم قرار می‌گیرند

و پس از سفت شدن سنگ‌هایی را به وجود می‌آورند

که به آن‌ها سنگ‌های رسوبی گفته می‌شود.

سنگ‌های رسوبی لایه‌لایه‌اند که رنگ یا جنس هر لایه با لایه دیگر متفاوت است.

امکان دارد این نوع سنگ فسیل هم داشته باشد

.ریگ ، شن وسنگهای آهکی نمونه‌هایی از سنگ‌های رسوبی هستند.

سنگ‌های رسوبی تقریباً تمام سطح قاره ها را پوشش می‌دهند

ولی به طور کلی ۸٪ از کل سنگ‌های پوسته را در بر می‌گیرند.

سنگ‌های رسوبی فقط لایه نازکی روی پوسته هستند. 

رسوبی شدن اسمی است که برای فرایندی که باعث می‌شود 

کانی ها یا مواد معدنی از یک محلول به سرعت فرونشینند یا ته‌نشین شوند.

قبل از ته‌نشینی رسوبات در ناحیه اصلی ایجاد می‌شوند

و سپس با آب، باد، یخ، ذرات حجیم یا یخچال‌ها جابجا می‌شوند.

سنگهای رسوبی بر اثر اعمال فشارهای بیش از حد بر نهشته های

حاصل از ته نشست ذرات رسوبی معلق در هوا ، یخ و یا آب ایجاد می گردد.

بر اثر اعمال این فشار (تنشهای سنگ ایستایی)

طی فرایندی که سنگ شدگی نامیده می شود ،

رسوبات به حالت ترکیبات جامد لایه ای درآمده

و مواد آبی از آنها خارج می شونند.

واژه دیاژنز برای توصیف تمامی تغییرات بیولوژیکی

که رسوبات پس از ته نشست ابتدایی ،

قبل و بعد از سنگ شدگی، البته به غیر از مرحله

هوازدگی سطحی تحمل می کنند ، اطلاق می شود. 

سنگهای رسوبی اطلاعات بسیارمهمی را در مورد

تاریخچه زمین در اختیار محققین قرار می دهد.

این سنگها حاوی ترکیبات فسیلی، بقایای باقی مانده گیاهان و جانوران قدیمی اند.

ترکیب رسوبات همچنین سرنخهایی را در مورد منشاء سنگها به دست می دهد.

تفاوتهای بین لایه های متوالی حاکی از تغییراتی است

که طی سالیان بر آنها رخ داده است .

بر خلاف سنگهای آذرین و دگرگونی ، سنگهای رسوبی می توانند

حاوی ترکیبات فسیلی باشد چراکه میزان

حرارت و فشاری که این سنگها تحمل می کنند

به گونه ای نیست که موجب از بین رفتن بقایای فسیلی گردد. 

پراکندگی سنگهای رسوبی در سرتاسر پوسته زمین بسیار وسیع است ،

لیکن این سنگها در مجموع تنها 5 درصد کل سنگهای پوسته را تشکیل می دهد.

به عنوان مثال، توالیهای رسوبی که ما شاهد آن هستیم تنها پوشش نازکی

بر روی پوسته تشکیل می دهد که اساسا از

سنگهای دگرگونی و اذرین تشکیل شده است. 

ساختمان داخلی لایه

ساختمان داخلی لایه ، به شرایط فیزیکی

و جغرافیایی محیط رسوبگذاری بستگی دارد

و با توجه به تنوع این شرایط ، در حد وسیعی تغییر می کند.

در حقیقت ، ساختمان داخلی لایه تابع نحوه قرار گرفتن ذرات تشکیل دهنده آن است.

بدیهی است ساختمان داخلی لایه ، در مورد سنگهایی

مثل کنگلومرا و ماسه سنگ که دارای ذرات درشتند، واضح تر مشاهده می‌شود.

فسیل‌های حیوانی نظیر گراپتولیت‌ها و نیز بقایای گیاهی ،

غالبا در سطح طبقه بندی قرار دارند.

ذرات پهن سنگهای رسوبی نیز (مثل قطعات میکا)

اکثرا موازی سطح لایه بندی است.

بعضی از سنگهای رسوبی ، مثل شیل و نیز برخی از ذغالها ،

به صورت ورقه های نازکی در امتداد لایه بندی جدا می شوند.

این خاصیت ، ناشی از نحوه قرار گرفتن ذرات میکا و رس موجود

در این سنگها است، ذرات میکا و سایر کانی‌های پهن ،

در اثر جریان آب ، به موازات جریان قرار می‌گیرند.ژ

در بعضی موارد ، در اثر فشار ناشی از وزن طبقات رویی ،

بعدها این قطعات به موازات سطح لایه بندی (افقی) قرار خواهند گرفت.

ذرات کنگلومرایی که در نزدیکی سواحل تشکیل می شوند ،

در امتدادهای خاصی قرار می‌گیرند ، زاویه تمایل این ذرات به سوی دریا است

و امتداد محور بزرگ آنها ، غالبا موازی خط ساحل می باشد. 

قلوه سنگ‌

قلوه سنگ‌هایی که بوسیله رودخانه‌ها عمل می‌شوند ،

طوری در برابر جریان قرار می گیرند که حداقل مقاومت را داشته باشند.

و بدین ترتیب ، زاویه تمایل آنها در خلاف جهت جریان می باشد.

نحوه قرار گرفتن فسیل‌ها نیز تابع جریان آب است.

مثلا صدفهای طویل اغلب به موازات جریان آب رودخانه‌ها قرار می‌گیرند.

صدفهایی که به شکل مخروط‌اند ، به طریقی قرار می گیرند

که نوک مخروط ، در جهت جریان باشد. علاوه بر مطالب یاد شده ،

نحوه قرار گرفتن اجزا تشکیل دهنده سنگ ،

ساختمانهای داخلی مختلفی به وجود می آورد

که برخی از آنها را در زیر می‌آوریم